دنیا را بد ساخته اند...

کسی را که دوست داری، تو را دوست نمی دارد.

کسی که تو را دوست دارد ،تو دوستش نمی داری  

اما کسی که تو دوستش داری و او هم تو را دوست دارد به رسم و آئین هرگز به هم نمی رسند و این رنج است .

آدمــها کنــارت هستند . .

تا کـــی؟

تا وقتـــی که به تو احتــیاج دارند !

از پیشــت میروند یک روز . .

کدام روز ؟

وقتی کســی جایت آمد !

دوستــت دارند . .

تا چه موقع ؟

تا موقعی که کسی دیگر را برای دوســت داشـتن پیــدا کنـند !

میگویــند عاشــقت هســتند برای همیشه !

نه . . . !

فقط تا وقتی که نوبت بــــــازی با تو تمام شود. .

و این است بازی باهــم بودن . .

دکترها می گویند آلزایمر گرفته ام
یعنی روزی می رسد
که تو را به جا نیاورم
از کنارم رد شوی و
صدای گامهایت را فراموش کرده باشم
و بوی عطرت رانشناسم
دکترها غلط کرده اند
تو غده ای سرطانی هستی
که در خاطرات من
جا خوش کرده ای
وهرروز بزرگتر می شوی
حالا صفحه ی مانیتور پر است از تصویر تو
که برای دکترها شکلک در می آورد
بگذار
هرقدر دوست دارند
عکس بگیرند و مدرک جمع کنند
*
این غده هیچ چیز که نباشد
سردرد مهربانیست
که تورا
به خاطرات فراموش شده ام
پیوند می زند

یکی را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نمیداند! 

نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من که او را دوست میدارم ولی افسوس که او  

هرگز نمی خواند! 

به برگ گل نوشتم من که او را دوست می دارم ولی افسوس او گل را بر زلف کودکی 

 آویخت تا او را بخنداند

به مهتاب گفتم ای مهتاب سر راهت به کوی او سلام من رسان وبگو که او را دوست 

 میدارم ولی 

 افسوس یکی ابر سیه آمد وروی ماه تابان را پوشانید 

صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامانت بگو از من به دلدارم که او را دوست میدارم 

ولی افسوس ز ابر تیره برقی جست و قاصد را میان ره بسوزانید  

                                     کنون وا مانده از هر جا دگر با خود ماوا یکی را دوست میدارم